In ieders daglicht

Heel vroeg ‘s ochtends, wanneer het licht nog breekbaar is en slechts met omzichtigheid de lucht vervult van haar belofte tot een nieuwe dag, is hij al wakker. Hij staat wachtend rechtop in zijn bedje, de kleine handjes rond de randen geklemd, zijn mondje schreeuwend om onze aandacht. Op waar de grens is tussen nacht en ochtend, zo flinterdun dat niemand ze durft te betwisten, luidt hij de nieuwe dag in met zijn doordringende kreetjes. Hij wil het nieuwe licht vangen en beleven wat voor elke dag van zijn beginnende leven reeds waar is geweest: na de duisternis van de nacht, is alles opnieuw hetzelfde als men het ‘s avonds heeft achtergelaten. Geliefden staan klaar om hem te omarmen. En alles is weer lichter en levendiger. Daarom kan de dag niet vroeg genoeg beginnen, voor zijn gulzige oogjes, en de levenslust waarmee hij is gezegend.

Het is al laat ‘s avonds, wanneer de oudste nog steeds zijn ogen wijd openspert. Hij heeft door herhaling geleerd dat ochtenden elke keer opnieuw een nieuwe kans bieden. Dat de nieuwe dag zo vanzelfsprekend is als zijn ontwaken. Hij begint de dag in alle rust, zonder enige overhaasting. Maar wanneer de jongste alle mogelijke beleveningen van de dag zorgvuldig heeft geconsumeerd, en zijn ogen al even plots dichtvallen als ze ‘s ochtends zijn opengegaan, blijft de oudste vasthouden aan wat voorbij is. Hij wil het licht niet zien weggaan, en houdt vast aan de dag zolang hij kan. Hij kent intussen de zekerheid van wat de dag heeft geschonken en wil alleen maar meer, zonder te willen eindigen wat schoonheid en plezier heeft geschonken. En met de duisternis komt alleen onzekerheid.

Dan is het stil. Ze slapen alletwee, om te verwerken wat er zich onder het daglicht allemaal heeft afgespeeld. En elke keer staat de nieuwe dag weer voor hen klaar en wordt hij behandeld zoals het ieder betaamd. Maar met het gelukmakende idee dat de dagen ongeteld zijn, en er elke keer opnieuw licht zal aanbreken.