De kunst van het herhalen

Uiterst getalenteerd wordt men van herhaling. Vandaag vierde ik dan ook mijn duizendste gesprek over het weer en voor het eerst in mijn leven verliep het zonder enige schroom of aarzeling. Op een dag heb ik het helemaal onder de knie, dacht ik bij mezelf, met enige trots. Toen speelde zich hetzelfde gesprek af als altijd, zoals het hoort in een restaurant, en raakte ik enigzins in de war van de eenvoud waarmee de woorden reeds minutenlang voor ze werden uitgesproken, voor me uit op tafel rolden.

‘Waar woont u?’
‘Het zuiden van het land.’
‘Oh werkelijk, ik heb familie wonen daar!
‘Echt? Heerlijk!’

Beide gezichten staren bewonderend naar elkaar, wegens deze dagverse overeenkomst die men heeft weten te vinden.

‘Maar ik heb een hele tijd gewerkt in het Noorden, weet u wel, dichtbij de stad daar, u kent het wellicht niet.’
‘Dat meent u niet, ik ben daar ooit een uur lang op bezoek geweest! Ik ken het als mijn broekzak!’
‘Heerlijk!’
(Het spijt me voor deze onvolmaakte vertaling. Dit kan variëren van ‘allright!’ tot ‘great’ naargelang de oorsprong van de gesprekspartner. De toon hoef ik u niet uit te leggen.)
(Indien in hem wel dien te schetsen: alles is heerlijk, alleen is het één nog heerlijker dan het andere, en hééérlijk kan ook, maar dan moet me er de juiste gezichtsexpressie bij maken, waarvoor enige voorkennis van zaken vereist is.)

‘Wat neemt u?’
‘Geen idee, het ziet er allemaal héérlijk uit.’
‘Ik dacht dit hier.’
‘Echt, ik ook!’
Uiteindelijk veranderen alle twaalf aanzittenden aan de tafel die werkelijk hetzelfde gerecht heerlijk vonden, allemaal tegelijk van idee wanneer ze hun eigenlijke bestelling doorgeven, en heeft niemand hetzelfde. Men kijkt wel allemaal bedachtzaam naar het interieur om deze ongemakkelijke verschillen hun weg naar buiten te laten vinden. Gelukkig is na een paar minuten iedereen de onenigheid vergeten en wordt er even gepraat over het weer, om op zeker te spelen.

Vervolgens doet iedereen waar hij goed in is en wat er voor hem is voorbedacht. De studente in het gezelschap lacht vol zelfvertrouwen om haar onzekerheid te verbergen. De magere en ongezond bleke vrouw bijt in haar hamburger en praat over haar onbedwingbare honger en hoe ze enorme hoeveelheden eten naar binnen werkt zonder ooit aan te komen. De dikke van het gezelschap eet enkele blaadjes sla om zichzelf te verantwoorden voor haar uiterlijk, zonder dat iemand ook maar zou durven denken dat het aan haar ligt.
Wanneer het gesprek stilvalt, verdwijnt iedereen in zijn telefoon.
Vervolgens worden er een paar geeuwen uitgewisseld, ter aankondiging van het vertrek.

Dan zit het erop.
Ik kan niet geloven dat ik dezelfde avond heb meegemaakt als zovele keren voordien.
Ik word hier goed in. Op een dag.