‘Waarom?’
Op handjes en knietjes kruipt hij voort, zonder te letten op het woord dat de grote broer zo vaak herhaalt. Er bestaat geen ja. Er bestaat geen nee. Hij zegt alleen.
‘Waarom?’
De vragende ogen kijken me aan, meer in een uitdaging of ik verder zal meegaan in de cascade van zijn vragen,
dan wachtend op het werkelijke antwoord. Elk antwoord wordt weer verder bevraagd. Dat is de spelregel.
‘Waarom?’
Intussen is de kleinste op handjes en voetjes doorgegaan, want de knieën schaven op de harde terrastegels, daar begint hij niet meer aan.
‘Waarom mama?’
Beiden kijken ze me aan, met ogen zo groot als kometen, die mijn sterrenstelsel domineren met een kracht die nooit te voorspellen was.
Grote hoofden en grote ogen doen zorgen, zo dicteert de natuur het ons. Het ontwapent de moeders. Het opent de harten van de vaders.
‘Ik weet niet meer waarom.’
De grootste ogen kijken me teleurgesteld aan. De jongste kruipt recht tegen een muur, brandt bijna zijn handjes aan de warme stenen en stapt dan overmoedig naar me toe. Zijn hele lijfje werpt zich in mijn armen. Hij lacht met zijn eigen daadkracht.
‘Mama, je moet weten waarom!’
‘Misschien is er gewoon geen antwoord meer.’
Beiden kijken naar elkaar, en wisselen begrijpende blikken uit binnen hun bondsgenootschap. Even zijn ze afgeleid, in hun spel van zoeken naar reactie bij de ander, maar dan keren de ogen zich weer vol verwachting naar mij.
‘Maar mama, waarom!’
‘Je moet niet alles weten, schat.’
‘Mama! Als jij me niet alles vertelt, dan kan ik het niet weten! En ik moet alles van jou leren!’
De verontwaardiging klinkt oprecht.
In mijn hart hoor ik een deur dichtslaan. De adolescent die binnen een paar jaar maar reeds met veel lawaai het strijdtoneel verlaat.
Maar nooit zal ik hen alles vertellen. Niet nu, niet later.
Ze moeten zelf leven en de antwoorden vinden.
Samen kijken ze naar hun nieuwste ontdekkingen, overblijfselen van de natuur die zich aan hun voeten werpt. Ik word vergeten en kan opgelucht ademhalen.
Ze moeten het aan zichzelf vragen.
Want ik ken de waarheid niet.
Zo herkenbaar! Ook de teleurstelling wanneer ik iets niet weet. Gelukkig is maximan hier al oud genoeg om het dan zelf wel op te zoeken!
Het ‘waarom’ is iets dat blijft intrigeren, op alle leeftijden en alle vlakken en ja, gelukkig krijgen we als volwassenen ook niet altijd het antwoord, sommige dingen weet een mens beter niet.
Wij vragen ook nog waarom. En we krijgen ook geen antwoord. Zo gaat dat nu eenmaal. 🙂 Bedankt voor jullie reacties!
Geweldig, mooi geschreven ik kan het mij zo voorstellen 😉
Heel mooi weer geschreven, Tamara, inderdaad herkenbaar maar ook een vleugje weemoed voel ik je woorden.
groetjes,
Francina
in je woorden , moest dat zijn, mijn excuses.