De oudste zoon is een schat van een jongen en zijn aanwezigheid vult elke ruimte die hij betreedt met een bekoring waar men zich als ouder alleen maar over kan verheugen, in een buitensporige vorm van liefde en trots. De laatste dagen was hij er niet en het huis was leeg. Ook al was er de jongste, die met zijn verwoede kruippogingen en lieve geluidjes zoveel vertedering opwekt… Er was toch ook dat diepe en fundamenteel gemis in onze lichamen, want hij logeerde bij oma. En daar wil hij zelfs wonen, zo deelde hij ons dagelijks telefonisch mee, want zoveel leuks valt daar te beleven, het geraakte gewoon niet op. Veel te beleven. En nog meer.
Vandaag was hij eindelijk terug, na dagen van pauze in ons hart. Wetende dat hij vele dingen beleefde bij zijn bloedverwanten die ook intens van hem houden en hun harten konden bijtanken met liefde, maar hier werd het steeds leger en holler.
Maar toen was hij er weer. Hij danste het terras op als was hij nooit weggeweest.
En mijn hart maakte een sprongetje, zoals dat beschreven wordt in de vele boeken die ik heb gelezen, en waarvan ik op zulke momenten kan ervaren dat een orgaan werkelijk zoiets doet als opspringen, wanneer het geliefde kind er ineens weer is. We sloten ons in een innige omhelzing die vooral gedwongen werd van mijn kant, maar hij maakte geen al te overmatig bezwaar.
‘Heb je me gemist?’ riep ik bijna uit.
Ik wist nog net mijn stem te temperen bij wijze van respect voor de buren.
Daar stond hij dan, de armpjes besluiteloos naast het lichaam, zijn gezichtje nadenkend en op zijn voorhoofd stond het woord ‘dilemma’ te lezen.
Want het sociaal wenselijke antwoord kon hij duidelijk wel raden. Maar oneerlijkheid in elke vorm is tegen zijn aangeboren karaktertrekken.
‘Sorry. Ik heb het geprobeerd mama. Echt waar.’
Ik knikte, met de glimlach.
‘Mijn broertje heb ik wel gemist, denk ik. Maar jou en papa niet. Maar volgende keer zal ik het heel hard proberen!’
Hij keek wat onwennig naar mijn glimlach.
Vanavond in bed, in een innige omhelzing voor het slapengaan, hadden we het er weer over. Hij voelde zich duidelijk tekortschieten, maar ik zei dat ons niet missen net een teken was dat het bij oma en opa net heel leuk was geweest.
‘En heb jij me dan gemist?’ vroeg hij met grote ogen.
‘Ja,’ zuchtte ik, ‘want ik dacht voortdurend aan jouw lach, en al je waarom-vragen, en je leuke verhaaltjes, en zovele andere dingen.’
‘Maar ik heb dat niet gevoeld!’ riep hij uit, met de grootste ontzetting.
Toen was het stil. We raakten verzonken in onze gedachten.
Teleurstelling op zijn lieve gezichtje.
‘Ik wil jullie graag eens missen. Volgende keer zal ik het echt heel hard proberen.’
‘Afgesproken,’ zei ik.
En toen vielen zijn vermoeide oogjes als vanzelf toe.
Arrêt Facultatif 
Pakkend!!