Het adamskostuum

‘Goedemiddag mevrouw.’
‘Middag agent.’
‘U ziet er belachelijk uit vandaag.’
‘U ook, als u het mij niet kwalijk neemt.
‘Ik draag een uniform.’
‘Ik ook.’

Vertwijfeling. Een frons onstaat op het voorhoofd van de agent en trekt zich in een diepe lijn naar beneden links van het gezicht. Hetgeen een volledig assymetrisch beeld oplevert.
Toevallig hou ik van assymetrie.
Ik slaak een kreet van verwondering.
Zijn gezicht trekt nu nog meer naar links en de hele kaak eindigt in een punt.
Ik raak in extase. De bewondering stroomt nu door mijn aders in hun warme vloeibaar geworden vorm.

Da agent monstert me van kop tot teen, en zijn hele wezen antwoordt op mijn aanbidding.
‘U bent nauwelijks gekleed.’
‘U moet weten, ik ben zo geboren, dit is mijn adamskostuum.’
Hij noteert naarstig door, maar zijn ogen gehoorzamen nauwelijks de ernst van zijn brein.
‘Ik zal u moeten bestraffen voor het tonen wie u bent.’
Ik knik schuldbewust. Ik moet toegeven dat ik vanmorgen getwijfeld heb tussen de strakke zwarte jurk of mijn veelkleurige persoonlijkheid.
Hij reikt me het briefje aan, en zonder nog om te kijken, neemt hij grote passen naar de andere kant van het plein.
‘Dit ben ik!’ roep ik hem nog na.
‘We dragen elk ons uniform,’ mompelt hij nog nauwelijks verstaanbaar.
‘Maar het mijne past me naadloos!’ roep ik nu.
En met enige trots vervolg ik mijn weg.