40 cent graag

Het was zo’n vluchtig wegwerp-restaurant, waar alles uit karton bestaat en niets gezegend is met duurzaamheid.
Behalve de toiletdame. Een oudere vrouw met lang grijs haar in een vlecht. Ze zag me angstvallig in mijn portefeuille graaien, met de teleurstelling van een authenticiteit die zich zelden voordoet tussen kant-en-klaargerechten. Het kartonnen bordje toonde de onvermijdelijke 40 cent aan.

‘Sorry,’ stamelde ik, en begon mijn weg terug naar boven.
‘Ga nu maar alvast,’ zei ze.
‘Maar ik heb niet genoeg, en ik…’
‘Ga nu maar eerst.’
Haar gezicht keek bijna dwingend.
Ik liep door, deed een schuldig plasje en gebruikte een minimum aan water bij het wassen van mijn handen.
En daar stond ik dan weer, voor de vrouw des oordeels.
‘Volgende keer betaalt u me vast meer, ook al ben ik u dan al lang vergeten,’ zei ze met een vertrouwen, dat ik in geen honderd jaar zou durven beschamen.
‘Ik zal u alles geven wat ik heb,’ antwoorde ik.
Haar gezicht opende zich in een glimlach die te mooi was om in woorden uit te drukken, en ze keek hoe ik al mijn kopermunten in het schaaltje goot, al schoten deze nog steeds schromelijk tekort.

‘Wie geeft wat hij heeft, is het waard dat hij leeft!‘ riep ze me na in mijn weg naar boven.
De felheid van haar stem deed haar woorden nog urenlang nazinderen.
Ik keek om en kon alleen maar dankbaar glimlachen voor de kostenloze levensles die ik uitgerekend vandaag zo hard nodig had, en waarvoor ik haar nooit genoeg had kunnen betalen.